Όλοι έχουμε προσέξει, τις ελάχιστες -ομολογουμένως- ετικέτες στις λίστες κρασιών των εστιατορίων, που σχεδόν πάντα, είναι στο τέλος. Κι’ αυτό…γιάτι πρέπει να υπάρχουν κάπου. Από την άλλη, γιατί να έχουν περισσότερα; Τα ζητάμε; Όχι. Μας αρέσουν; Δύσκολη ερώτηση.
Η απάντηση, ακόμη δυσκολότερη. Όντως δεν μας αρέσουν ή έχει περάσει στην οινική μας συνείδηση κάτι άλλο;
Είμαι 25 χρόνια στον χώρο της εστίασης, περνώντας από όλες τις βαθμίδες. Δεν θα γράψω λοιπόν για κάτι που άκουσα ή που διάβασα, αλλά με τα λόγου γνώσεως, από προσωπικό βίωμα, πάρα πολλά χρόνια τώρα.
Ο Έλληνας όχι μόνο δεν πίνει ροζέ κρασί (για κάποιο ανεξήγητο λόγο), αλλά το φοβάται κιόλας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αμίμητη και επικών διαστάσεων φράση «Ροζέ; Αυτό είναι για τις γυναίκες». Συν τη ”μαγική” πεποίθηση, ότι τα ροζέ κρασιά οινοποιούνται από το περίσσευμα των λευκών και ερυθρών μούστων, αντί να πετιούνται.
Καμία δόση υπερβολής.
Η αλήθεια είναι πως η κατάσταση σήμερα έχει διαφοροποιηθεί κάπως, αλλά ακόμα απέχει πολύ από την θέση που θα έπρεπε να έχει το ροζέ κρασί στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα του 8μηνου καλοκαιριού. Του ήλιου, της θάλασσας, της τόσο ιδιαίτερης γευστικά κουζίνας της και του τόσου ιδιαίτερου αρωματικά terroir της. Της Ελλάδας με τις δεκάδες ποικιλίες που χαρακτηρίζονται από φρούτα κι αρώματα.
Φρούτα κι αρώματα;
Αλήθεια, τί κρασί μας έρχεται στο μυαλό;
Κατεξοχήν φρουτώδες, με ομαλές και χαμηλής έντασης οξύτητες, σχεδόν -σε ένα μεγάλο ποσοστό- ανύπαρκτες τανίνες και ένα χρώμα που μαγνητίζει (ναι, ακόμα κι αυτό).
Να κάνουμε ένα πείραμα ακόμα;
Ας απομονώσουμε την κλασική ελληνική κουζίνα στο μυαλό μας και ας της βάλουμε δίπλα της κάποιο κρασί να συνοδεύσει τις συνταγές, που τουλάχιστον μεγαλώσαμε μ’ αυτές και που ακόμα και σήμερα, δίνουν στον “όρο” Κυριακή, την αρμόζουσα σημασία. Ένα ποσοστό 60-70% το κρασί είναι ροζέ.
Υπάρχει τίποτα καλύτερο, από μεσημέρι ελληνικού καλοκαιριού, με τον must μουσακά και ένα ροζέ από Syrah στους 8 C;
Ή μήπως η αμίμητη ελληνική χωριάτικη σαλάτα με ένα Μοσχοφίλερο ροζέ, επίσης αρκετά “τσιμπημένο” στη θερμοκρασία;
Πιστέψτε με πως όχι!
Δεν είναι τυχαίο επίσης το γεγονός, δεχόμενοι φυσικά ότι η Γαλλία είναι η πατρίδα του κρασιού, το ροζέ κρασί να είναι το φετίχ του Νότου της.
Μη φοβού τα ροζέ λοιπόν, γιατί τα δώρα που φέρνουν στο ποτήρι μας, δεν έχουν καμιά σχέση με τους Δαναούς.
Άρωμα, δροσιά, φρεσκάδα, φρούτα, ξεδιψαστικό χαρακτήρα. Άψογοι συνόδοι στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κουζίνας, υπέροχοι συνοδοί για τις φρουτοσαλάτες και τα γλυκά με απαλές λευκές κρέμες και κόκκινο σιρόπι και φυσικά ένα εξαίσιο απεριτίφ μόνο του.
Και με τιμές που είναι αρκετά κατώτερες από πολλά λευκά και ερυθρά κρασιά, δεν βλέπω το λόγο να μην συνοδέυουν το καθημερινό μας τραπέζι.
Στην Ελλάδα, με την τύχη να έχουμε αυτό το κλίμα, αυτή τη θάλασσα και αυτό το καλοκαίρι, δεν αρμόζει στο ροζέ κρασί να έχει ρόλο κομπάρσου.
Δεν αδικούμε τα ροζέ κρασιά, αλλά την γεύση μας!