More

    Συνέντευξη Αλέξανδρος Σακκάς

    Date:

    Share post:

    Ο Αλέξανδρος Σακκάς κάνει τον απολογισμό του ελληνικού κρασιού, λίγες μέρες πριν φύγει το 2013.

    Θυμάμαι τον Οβελίξ που μικρός έπεσε μέσα στην χύτρα με το μαγικό φίλτρο, με αποτέλεσμα να αποκτήσει αυτή την τεράστια δύναμη. Γνωρίζοντας τον κ.Αλέξανδρο Σακκά, και ξέροντας ότι μικρός του άρεσε να χαζεύει από το παράθυρο του πατρικού του σπιτιού, στην απέναντι ταβέρνα, τα βαρέλια με το κρασί, εμένα δεν μπορεί να μου βγει από το μυαλό ότι μάλλον έπεσε και αυτός μέσα σε ένα από αυτά, με απότελεσμα σήμερα στις φλέβες του να κυλάει κρασί αντι για αίμα.

    Για το ποιος είναι ο Αλέξανδρος Σακκάς, δεν νομίζω πως χρειάζονται πολλές ιδιαίτερες συστάσεις. Αν πάλι υπάρχει κάποιος που μπορεί να μην τον γνωρίζει, αναζητήστε τον στην Google, και απολαύστε τον!

    Για εμένα, ο Αλέξανδρος Σακκάς, εκτός των άλλων, είναι ένας λάτρης και πιστός υπήκοος της ευρύτερης έννοιας κρασί.

    Με τον κ.Αλέξανδρο Σακκά είχα την τύχη και την τιμή να γνωριστώ στην έκθεση των οίνων της Πελοποννήσου στην Αθήνα. Από κει, αλλά και από τα διάφορα posts που ανεβάζει κατά τακτούς καιρούς στα social media, κατάλαβα ότι έχει μια στεναχώρια και μια πικρία για το τι συμβαίνει σήμερα στο ελληνικό κρασί. Όταν ξαναβρεθήκαμε στον ίδιο χώρο, για την γιορτή των αφρωδών οίνων, αυτή η στεναχώρια που είχα διακρίνει ( όχι και πολύ δύσκολα η αλήθεια είναι ), είχε φτάσει πια σε πολύ υψηλά επίπεδα.

    Αυτό ήταν και το έναυσμα, πέρα από την τόσο ισχυρή προσωπικότητά του, χωρίς ίχνος κολακείας, να του ζητήσω κάποια στιγμή να μπορέσουμε να τα “πούμε” καλύτερα. Αφού δέχτηκε την πρότασή μου, και τον ευχαριστώ και δημοσίως γι’αυτό, κλείσαμε το ραντεβού για 3 μέρες μετά.

    Κύριε Σακκά, σε ποιό σημείο βρίσκεται το ελληνικό κρασί σήμερα ;

    – Νομίζω ότι το κρασί βρίσκεται σε ένα κρίσιμο και ίσως ντελικάτο σημείο και πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία αυτή η συγκηρία να γίνει επικίνδυνη. Ενώ από την μια έχει καταφέρει το κρασί σαν επαγγελματικός κόσμος, σαν οινοποιία, σαν περιοχές, είτε ονομασίας προελεύσεως, είτε σαν άλλες, να κάνει συνεχή ποιοτικά άλματα προς τα πάνω και να έχουμε εντυπωσιακά ελληνικά κρασιά, που είναι κατά την προσωπική μου γνώμη έτοιμα για το μεγάλο άλμα προς το “μεγάλο” πλέον κρασί.

    Ενώ λοιπόν από την μια έχουμε το τόσο εντυπωσιακό φαινόμενο, από την άλλη πάρα πολλοί άνθρωποι του κρασιού δεν αντιλαμβάνονται ούτε τον ανταγωνιστικό χώρο στον οποίο κινούνται, ούτε έχουν μια ρεαλιστική αντιμετώπιση της πραγματικότητας, αλλά κυρίως αυτό που με ανησυχεί εμένα είναι αυτό που προσωπικά εκτιμώ ως πλήρη έλλειψη κατανόησης των τεράστιων αναγκών προβολής-όχι διαφήμισης αλλά προβολής, δημιουργίας ταυτότητας και προώθησης της εικόνας του στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

    Αυτό που με ανησυχεί επίσης πάρα πολύ είναι πως τώρα μόλις που η Ελλάδα έχει φτάσει στο σημείο που έχει φτάσει, ο κόσμος του κρασιού σκέφτηκε τις εξαγωγές. Δεν είναι δυνατόν στον 21 αιώνα, να σκεφτόμαστε με την λογική του “στερνή μου γνώση να σε ειχα πρώτα” ή να κάνουμε πράγματα εκ των υστέρων. Πρέπει να προνοούμε…

    Δηλαδή έχει περάσει το τρένο ;

     Πιστεύω και αυτή είναι καθαρά η προσωπική μου γνώμη, πως είμαστε μια ανάσα απόσταση, ένα τσικ, από το να περάσει οριστικά και μετά να μην ξαναπεράσει ποτέ. Να συνεχίσω βέβαια και να πω ότι αυτό που με ανησυχεί έχει άλλες δυο κατευθύνσεις. Από την μια, οι πωλήσεις του κρασιού συνολικά χωρίς ποιοτικές διακρίσεις (ελληνικού και ξένου, χύμα και εμφιαλωμένου) έχουν πέσει κατά 50%. Δημόσια κανείς δεν το αναγνωρίζει. Αυτό λοιπόν λέγεται στρουθοκαμηλισμός ! Μάλιστα, κατά καιρούς βγαίνουν κάποιοι άνθρωποι και λένε, τι καλά που πάει το ελληνικό κρασί. Δεν ξέρω σε τι εξυπηρετεί αυτό ; Ποιες ανάγκες και προτεραιότητες;

    Συνωμοσιολόγος δεν θα γίνω στα 63 μου χρόνια, αλλά απορώ και ενίσταμαι. Η μια κατεύθυνση είναι αυτή. Το άλλο καθοριστικό σημείο/δεδομένο, είναι ότι το ελληνικό ποιοτικό εμφιαλωμένο κρασί αξιώσεων, είναι ακριβό. Πάρα πολύ ακριβό. Δεν με νοιάζει καθόλου  που θα τονιστεί, αφού πρέπει ! Όταν στην Ελβετία ως παράδειγμα, υπάρχει εξαίρετο ιταλικό κρασί 4 ευρώ, τρελαίνεσαι. Ένα ελληνικό κρασί αντιστοίχως, αυτού του επιπέδου έχει 10-12 ευρώ ! Αυτό δεν θέλουν να το παραδεχτούν. Με κάνει να σκεφτώ, γιατί εκτός από επαγγελματίας είμαι και καταναλωτής,ότι δεν είναι εύκολο να αγοράζω τα ακριβά κρασιά. Και όταν λέω ακριβά, δεν εννοώ εκείνες τις εξωφρενικές τιμές, και από ελληνικές ποικιλίες σταφυλιού, 50 ευρώ. Με πιάνει ανατριχίλα ! Γι’αυτό και ανησυχώ.

    Επιπλέον να δώσω και μια τρίτη διάσταση που με ανησυχεί ; Η για χρόνια επιμονή των ελλήνων οινοποιών να φτιάχνουν κρασιά από διεθνείς ποικιλίες. Ποιός είπε ότι δεν μου αρέσει εμένα το Cabernet Sauvignon, το Merlot και το Chardonnay ; Μου αρέσουν και τα λατρεύω, αλλά υπάρχει κάτι που λέγεται εθνική ταυτότητα ως παράγων επιτυχίας των επιχειρηματικών προσπαθειών.

    Από άποψη εθνική αλλά και από αισθητήριο κριτήριο των business, των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν πρέπει  να μαγειρεύουν. Όχι τώρα ξαφνικά να πάνε όλοι και να φυτεύουν Μαλαγουζιά για παράδειγμα ή Αγιωργίτικο ή οινοποιεία από άλλες περιοχές που έχουν φτιάξει το όνομα και την καριέρα τους με διεθνείς ποικιλίες, πάνε τώρα στη Σαντορίνη και ετοιμάζουν εκεί οινοποιεία μιας και είναι στα πάνω του το Ασύρτικο. Τα ψέμματα τελείωσαν ! Όλα αυτά τα πράγματα σου προκαλούν ανατριχίλα.

    Επίσης: δεν έχουν σημασία στην αγορά οι δυο-τρεις χιλιάδες οινόφιλοι. Σημασία έχει ο μέσος καταναλωτής που τον έχουμε χάσει και πρέπει να κινητοποιήσουμε την φαιά μας ουσία και όλες μας τις ικανότητες για να τον ξανακερδίσουμε. Να ξαναέρθει,ή μάλλον να έρθει γιατί δεν ήταν ποτέ, το καλό επώνυμο εμφιαλωμένο κρασί στο καθημερινό τραπέζι όλων των οικογενειών. Να πάψουν να είναι τα εστιατόρια και τα wine bars χώροι κοινωνικής επίδειξης, αλλά να γίνουν πραγματικοί χώροι απόλαυσης του κρασιού. Ναι, βρισκόμαστε σε ένα δύσκολο-κομβικό σημείο.

    Κάνουν κακό τα wine bars ;

    – Ασφαλώς όχι,για όνομα του Θεού ! Δεν κάνουν κακό, αλλά δεν φτάνει. Όπως κάποτε νομίζαμε στην αγορά, το νόμιζα και εγώ, ότι ο καφές espresso σκίζει. Ένας από τους γνωστότερους εισαγωγείς ιταλικού καφέ μου είχε πει «ξύπνα,τίποτα από αυτά δεν υπάρχει! Ο ελληνικός καφές είναι ο πρώτος σε νούμερα.»

    Όπως στον καφέ,έτσι και στο κρασί όπου έχουμε θορυβώδη επάνοδο του χύμα αλλά συνολική πτώση των πωλήσεων κατά 50%. Δεν γίνεται να παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα. Είδα πρόσφατα γνωστό πωλητή ενός πολύ γνωστού οινοποιείου να είναι ενθουσιασμένος  “με την πορεία του κρασιού”!!!

    Μισή ώρα μαλώναμε για να τον κάνω να καταλάβει, πως το να χαίρεται για την πορεία του οινοποιείου στο οποίο εργάζεται, είναι πάρα πολύ καλό και σημαντικό, αλλά δεν πρέπει να μπερδεύουμε την πορεία του οινοποιείου μας, με την πορεία του κρασιού συνολικά.

    Άρα υπάρχει τόσο μεγάλη απόκλιση από τα ξένα κρασιά τα οποία πωλούνται 100-170 ευρώ και ακόμα περισσότερο ;

    – Όχι. Εγώ πρόσφατα πήρα δύο γαλλικά κρασιά, το ένα 6,5 ευρώ και το άλλο 7,5 και είναι μια χαρά. Όχι. Είναι μη ρεαλιστικό. Εντάξει να πουλάμε μια Κορμιλίτσα Gold (που είναι και θέμα marketing και το λέω με τη θετική έννοια αυτό) στην Μόσχα στους ολιγάρχες έως και 500 ευρώ στο εστιατόριο, αλλά δεν είναι καλό αυτό. Φεύγει το κρασί από τον μέσο καταναλωτή και σιγά-σιγά χάνει το πραγματικό κοινό του.

    Για να μην παρεξηγηθεί αυτό που λέω, η κατάστασή γίνεται επικίνδυνη γιατί ως εικόνα και ως συμβολισμός το κρασί φεύγει από το φυσικό κοινό του και η τύχη του κυμαίνεται ανάλογα με τις διαθέσεις των βαθύπλουτων και των ολιγαρχών. Θέλω να πω ότι οφείλουν να υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν κρασιά για όλα τα βαλάντια.

    Γιατί είναι μεν γοητευτικό για τα οιονοποιεία να μπορούν να φτιάχνουν αυτά τα πανάκριβα ελληνικά κρασιά-που βέβαια οφείλουν να είναι και εξαιρετικά ποιοτικά και αψεγάδιαστα-αλλά και από την άλλη αν πραγματικά έχουμε λίγο μυαλό στο κεφάλι μας και μας ενδιαφέρει να κάνουμε λεφτά,πρέπει να καλύπτουμε όλα τα κοινωνικά στρώματα και όλο το εύρος της αγοράς. Να έχουμε κρασιά φθηνά αλλά ωραία, απολαυστικά και τίμια. Όχι να φτάσουμε στο άλλο άκρο, τώρα ειδικά με την κρίση, και να φτιάχνουμε ξυδιάδες και νεροπλύματα για αυτούς που μπορούν να δώσουν λίγα χρήματα.

    Χρειάζονται πάρα πολλά πράγματα για το κρασί. Να πω και το άλλο που μου φέρνει ανατριχίλα.Είμαι 63 ετών και πηγαίνοντας στις εκθέσεις και βλέποντας ένα σωρό καλοβαλμένους πιτσιρικάδες,όχι τίποτα ανεκδιήγητους, να πηγαίνουν στους οινοποιούς που τυγχάνει να παράγουν μόνο λευκά κρασιά και να τους λένε «δωσε μου ένα κόκκινο ξηρό»,καταλαβαίνω ότι η πρόοδος που έχει γίνει από τότε που ξεκίνησα (νεαρός κι’εγώ) είναι ελάχιστη.

    Καταλαβαίνουμε τι κρύβει αυτό το πράγμα ; Συμπεριφορά που μοιάζει με το U.F.O !Οι καταναλωτές που μιλάνε μετα λόγου γνώσεως, που έλεγαν οι παλιοί,ή οι οινόφιλοι που είναι πραγματικά ενημερωμένοι, είναι λίγοι-ελάχιστοι

    Να γυρίσω λίγο πίσω και να πω ότι, πριν λίγες μέρες συζητώντας με τον κύριο Σιγάλα, μου είπε ότι πιστεύει πως θα ήταν καλό κάποια κρασιά, όπως για παράδειγμα το Ασύρτικο Σαντορίνης, να είναι ακόμα και στα 100 ευρώ, για να προσδιοριστεί η ποιότητά του και η ποιότητα του αμπελώνα.

    – Είναι φίλος ο κύριος Σιγάλας και τον γνωρίζω από πάρα πολλά χρόνια,πολύ πριν γίνει οινοποιός. Έχει και αυτός,όπως όλοι μας άλλωστε,τις ιδιαιτερότητες του. Μιλάμε σοβαρά τώρα ; Να φτάσει ο Πάρις Σιγάλας, ένας άνθρωπος μυαλωμένος και σημαντικός που λέει και κάνει πράγματα σημαντικά,να επιχειρηματολογεί με τον αφοριστικό τρόπο ενός ταξιτζή που μου έλεγε ότι πρέπει να μπει ρύθμιση και το ταξί από αεροδρόμιο στην Βάρκιζα να κοστίζει 70 ευρώ,όχι βρε αδερφέ-δεν μου αρέσει!

    Δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιούμε τέτοια επιχειρήματα,ούτε φυσικά ονειρεύομαι καμμιά ιδεατή κοινωνία όπου όλα τα ακριβά κρασιά “να έρθουν στο λαό”. Πρέπει να μπορεί όμως να πίνει και ο απλός κόσμος καλά κρασιά. Δεν μιλάω ας πούμε για Grand Cru της Βουργουνδίας ή του Μπορντώ,  που αυτού του τύπου τα κρασιά πρέπει να εκπαιδευτείς πολύ για να τα καταλάβεις καθώς συντρέχουν μια σειρά παράγοντες για την κατανόηση τους.Έχει όμως και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν ωραία πορτοκάλια. Τα καλά κρασιά είναι πολλών ειδών.

    Αν βγάλουμε προς τα έξω ένα φθηνό κρασί, εντάξει θα πουλήσουμε, μήπως χαρακτηριστούμε όμως σαν τους κινέζους ; Δηλαδή μαζικοί φθηνοί παραγωγοί ;

    – Αστειευόμαστε ; Τί φτηνοί ; Είναι δυνατόν χτες που πήγα και ψώνισα να βλέπω τα κρασιά (δεν έχει σημασία αν ήταν από ελληνικές ή διεθνείς ποικιλίες, δεν είναι αυτό το θέμα μας αυτή τη στιγμή) 28 και 30 ευρώ !Ο κόσμος έπαιρνε δίλιτρο «τάδε». Άλλο φτηνιάρικο και άλλο φθηνό!

    Πώς πιστεύετε πως μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα ;

    – Εδώ δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά και βεβαιότητα. Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα. Με ξεπερνάει η κατάσταση αυτή.

    Χρησιμοποιείτε κατά καιρούς κάποιους βαρείς χαρακτηρισμούς, όπως “λελέδες” και “λαιφστυλίστες”. Έχουν κάνει όντως τόσο κακό, κατά την άποψή σας, αυτοί οι άνθρωποι στο κρασί ;

    Πάρα πολύ μεγάλο κακό,γιατί απομακρύνουν τον πολύ κόσμο από το κρασί! Υπάρχει φυσικά κίνδυνος, μολονότι δεν ονοματίζω κανέναν, (όχι από φόβο αλλά διότι πιστεύω ακράδαντα ότι γίνεσαι χυδαίος αν αναφέρεις ονόματα) να μου κινήσουν τον πόλεμο τώρα αν μεταφερθούν αυτά που λέω, αλλά ειλικρινά δεν με νοιάζει. Πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα κατάματα. Αυτό που με νοιάζει είναι, τί στην ευχή έχει γίνει ; Γιατί ; Και εδώ να σας πω κάτι…

    Είτε λόγω προχωρημένων πανεπιστημιακών σπουδών,είτε λόγω περιέργειας, είτε λόγω υπαρξιακής ανάγκης να μαθαίνω τα πάντα-όσο αυτό είναι δυνατόν-αφουγγράζομαι  τι γίνεται έξω. Είναι δεδομένο ότι το lifestyle σαν έννοια και σαν τάση που προωθούν κυρίως τα media και ως τάση της μοντέρνας ζωής, καταρρέει. Δεν έχει σημασία για ποιους λόγους. Σημασία έχει ότι καταρρέει.

    Και όπως, συγχωρέστε μου τον παραλληλισμό, και το frozen yogurt το θυμηθήκαμε 30 χρόνια μετά που ήταν μόδα στην Αμερική (θυμάμαι πριν 30 χρόνια τον Woody Allen σε μία ταινία να περπατάει στο δρόμο με μια δεσποινίδα και να της λέει για το frozen yogurt),εκεί που  υπήρχαν παντού στην Ελλάδα,πόσα έχουν σήμερα δουλειά; Το lifestyle καταρρέει. Κι όμως, ο τρόπος προώθησης του καλού εμφιαλωμένου επώνυμου κρασιού στην Ελλάδα, εξακολουθεί κατά ένα μεγάλο μέρος να είναι λαιφστυλίστικος. Δεν γίνεται, μου φαίνεται τελείως τρελό!

    Ένα άλλο πράγμα που θέλω να πω είναι ότι από την αρχή έπασχε το πράγμα. Δηλαδή δεν είναι δυνατόν, όταν κάπου εκεί στα μέσα τις δεκαετίας του ’80 που ξεκίνησε η προώθηση των κρασιών, των λεγόμενων τότε μικρών παραγωγών (κανένα πρόβλημα δεν έχω φυσικά με τους μικρούς παραγωγούς) η προώθηση να έγινε-και μιλώ μετά λόγου γνώσεως ξέροντας ότι και άλλοι άνθρωποι το πιστεύουν αυτό, αλλά αποφεύγουν να το λένε-ως μια ασχολία που σε κάνει και πολύ “χάι” ή ως μια ασχολία μοντέρνα ή ως  κάτι που θα γινόταν status symbol. Μια ασχολία που μαζί με τις επισκέψεις στα εστιατόρια κτλ,είχαν γίνει χώροι επίδειξης της νέας μας ταυτότητας. Αυτό, αν μιλούσαμε για μια κοινωνία με μη υγιή εξέλιξη, μπορεί να ήταν “λογικό”, αλλά δεν μπορεί να σκέπτεσαι επαγγελματικά και να προωθείς το κρασί με αυτό τον τρόπο.

    Την απόλαυση του καλού κρασιού αν την προωθείς με αυτό τον τρόπο δεν θα πείσεις ούτε τον μεγαλοαστό, ούτε την μέση τάξη,  ούτε τον μικροαστό,ούτε τον απλό λαό. Ασφαλώς και δεν θα πείσεις ποτέ αυτούς που ανεξαρτήτως τάξεως έχουν μια σταλίτσα μυαλό στο κεφάλι τους! Αν έχουν μια στάλα μυαλό, μια στοιχειώδη μόρφωση και δεν εννοώ πανεπιστημιακή, θα σου πουν ότι αυτά είναι καραγκιοζιλίκια. Όλα αυτά δεν έχουν καμμιά απολύτως σχέση με την σπουδαία τέρψη που δίνει το κρασί, την πραγματική απόλαυση που αισθάνεσαι και αυτή τη συναρπαστική σαγήνη. Αυτή η βαθιά γνώση και συγκίνηση που θα σου δώσει το κρασί, δεν έχει καμμιά σχέση με όλα αυτά. Αυτό δεν πετύχαμε στην Ελλάδα. Και γι’αυτό αναπτύχθηκαν τέτοιοι “οινόφιλοι”.

    Στις χώρες που οι οινόφιλοι αποτελούν σημαντικό φαινόμενο, όπως στη Γαλλία, στην Ισπανία,στη Γερμανία και αλλού, τι ωραία πράγματα που βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι ! Στα οινοποιεία της Γερμανίας όταν τελειώσει ο τρύγος, όπως όμως και σε άλλες χώρες, μαζεύουν τον κόσμο, φωνάζουν μουσικούς και γίνεται γλέντι. Μπορείς να φας στο εστιατόριο που έχουν, να αγοράσεις τα κρασιά τους και να περάσεις καλά. Και το κυριότερο ; Όταν είναι στενεμένοι οικονομικά, γιατί δεν είμαστε μόνο εμείς οι Έλληνες στενεμένοι, επειδή το αγαπούν το κρασί και το αγαπούν γι’αυτό που πραγματικά είναι, κάνουν το παν για να πάνε να πάρουν το κρασί που τους αρέσει. Ξέρουν γιατί τους αρέσει!

    Να γιατί δεν καταφέραμε, κατά τη γνώμη μου, να κάνουμε τίποτα για το κρασί και έχουμε τώρα αυτή την πτώση. Αν υπήρχε πραγματική κουλτούρα για το κρασί, δεν θα είχαμε τόσο μεγάλη πτώση στις πωλήσεις. Μπορεί να μη είχε επανέλθει στο καθημερινό τραπέζι κάθε οικογένειας, αλλά δεν θα ήταν και τέτοια η πτώση του σήμερα. Τι πρέπει να γίνει τώρα;

    Πρέπει επειγόντως-είτε τα οινοποιεία ή οι ξεχωριστοί επαγγελματίες, από όποια πλευρά κι αν είναι, να κάτσουν κάτω, να σκεφτούν και να βρουν τον τρόπο. Να καταστρώσουν την στρατιγική, του να επανέλθει το κρασί στο καθημερινό τραπέζι κάθε οικογένειας. Εκεί γίνονται τα μεγάλα νούμερα και έτσι δημιουργείς οινόφιλους. Αφενός αυτό, και αφετέρου να τελειώνουμε ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ με το lifestyle!

    Είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως το lifestyle είναι μαγικό,από μηδενικό σε κάνει νούμερο. Και μην ακούσω “με τί λεφτά θα υλοποιηθεί μία τέτοια στρατηγική”; Βρίσκονται τα λεφτά. Δεν χρειάζονται και τόσα πια ! Κάποτε ήταν πολύ πιο ακριβή η promotion. Όχι social media δεν υπήρχαν τότε,ούτε καν κινητά τηλέφωνα! Σήμερα οι μέθοδοι προβολής κοστίζουν πολύ πιο φθηνά.

    Κάπου εδώ όμως οι οινοπαραγωγοί θα πουν πως η τιμή του κρασιού είναι ήδη στο όριό της. Δεν μπορούν πιο κάτω.

    –  Πρόβλημά τους θα απαντήσω εγώ ως καταναλωτής,όχι ως επαγγελματίας του κρασιού! Όταν, σας λέω και πάλι, έστω και με τις εκπτώσεις που έκαναν προ ημερών σε μεγάλη αλυσίδα Super market, για παράδειγμα το καλό ελληνικό κρασί που είχε 28 ευρώ πήγε στα 23 (παρόλο που ήταν μια καλή έκπτωση),αυτά που πήρα εγώ ήταν γαλλικά. Ξενομανία ; Ας κατηγορηθώ. Έφταναν με την έκπτωση 6,5 ευρώ (Saint Emilion Grand Cru).Επρόκειτο μάλιστα για κρασιά αρκετά πιο πάνω από τον μέσο όρο ποιότητας. Ξέρεις τι αγοράζεις. Δεν είναι το “μεγάλο” κρασί, αλλά είναι ένα πραγματικά πολύ καλό κρασί. Πρέπει να δούμε λίγο το θέμα της τιμολόγισης.Κρασιά ελληνικά από διεθνείς ποικιλίες φτιαγμένα από κάτι οινοποιούς που μόνο ελάχιστοι τους γνωρίζουν,35 ευρώ ; Δεν το θέλει ούτε ο Θεός!

    Ευτυχώς,κάποιοι οινοποιοί το έχουν αντιληφθεί και προς τιμήν τους έχουν ρίξει τις τιμές τους αρκετά. Να υπάρχουν όμως οινοποιοί που λένε « εγώ φτιάχνω κρασιά για πλουσίους », φαντάζεσαι μυαλό; Και είναι και από την νέα γενιά των επιφανών οινοποιών. Κάποιος άλλος έφτιαξε ένα κρασί, 300 ευρώ. Σε μια περίοδο που καίγεται το πελεκούδι, να σου βγάζει ο άλλος τέτοιο κρασί ; Αυτό μου λέει εμένα πως δεν πάμε καθόλου καλά σαν κλάδος. Έστω κι αν είναι μια μεμονομένη περίπτωση, αποτελεί πρόκληση. Να θες αυτή την εποχή να βγάλεις ένα τέτοιο μεγάλο πράγμα, που να θες σαν bodybuilder να φουσκώσεις το “εγώ” σου. Το κοινό που ενδιαφέρεται για αυτούς τους “φουσκωτούς”, είναι πολύ μικρό και περιορισμένο. Έτσι και με το κρασί,ούτε για λόγους παράδοσης γίνεται αυτό,ούτε για λόγους νεωτερικότητας, ούτε για τίποτα. Μόνο από ανάγκη του δημιουργού τους να φουσκώσει το “εγώ” του.

    Θα πω και κάτι άλλο. Όταν σ’αυτή την περίοδο της κρίσης κλείνουν τόσα περιοδικά και βγαίνει κάποιο καινούργιο που “προμοτάρει” το κρασί με τίτλο «το Chardonnay στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης», ε τότε τι να πω ; Πρέπει να έχουμε μυαλό ανεκδιήγητου ατόμου ή νοητικά λειψού! Το Chardonnay στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης ; Με συμμετέχοντες στη “γευσιγνωσία” ηθοποιούς και παρουσιάστριες της τηλεόρασης;  Πόσο lifestyle πια ; Έλεος ! Έχουμε μαύρα μεσάνυχτα !                                                            Έτσι έχουμε φτάσει να πίνουμε, στα εστιατόρια αλλά και στο σπίτι, αναψυκτικά και χύμα κρασί. Να τονίσω πως ούτε το whisky με το φαγητό με βρίσκει σύμφωνο αλλά χαλάλι του. ΧΥΜΑ κρασί να μην πίνουμε και αναψυκτικά. Όπως είναι εξίσου τραγικό να πίνουμε  whisky με Coca Cola, το ίδιο τραγικό είναι να πίνουμε χύμα κρασί. Δεν είναι,πιστέψτε με, μόνο η διάσταση του ότι είναι ακριβά τα καλά και επώνυμα κρασιά. Είναι και όλα αυτά που έχουν ξεκινήσει από την αρχή. Πριν από περίπου 20 χρόνια.Το καλό,επώνυμο εμφιαλωμένο κρασί ήταν ΕΞΑΡΧΗΣ ξένο στο φυσικό κοινό του-όλων των κοινωνικών τάξεων και οικονομικού δυναμικού!

     

    Αυτή η τάση με τις δύσκολες γευσιγνωστικές ορολογίες, πιστεύετε ότι έπαιξε κάποιον ρόλο ;

    – Άσφαλώς ΌΧΙ ! Δεν φταίνε τα μαύρα και τα άσπρα πιπέρια,ούτε το ροζ αλάτι των Ιμαλαίων. Πρέπει επιτέλους να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και να περιγράφουμε την ομορφιά ενός κρασιού. Όταν ο άλλος για ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ λόγο επιμένει να κρατάει, ακόμα και σήμερα, το ποτήρι λάθος, φταίει η γευσιγνωσία ; Όχι βέβαια. Με το να βάζεις το Chardonnay στο ντιβάνι και να του κάνεις ψυχανάλυση, δεν τους φέρνεις κοντά. Με τίποτα. Σταματήστε το lifestyle. Διώχνετε τον κόσμο!

    Εδώ,με τα χίλια ζόρια καταλάβαμε ότι τα κρασιά της Σαντορίνης είναι εξαιρετικά. Φύγαμε από κει που τα λατρεύαμε μόνο μερικοί “βλαμένοι”. Είναι μάλιστα και ο μόνος τύπος ελληνικών κρασιών που έχουν παραδεχτεί, σε τόσο μεγάλη κλίμακα, οι ξένοι ειδήμονες. Και τώρα μαθαίνω πως πάμε και να καταστρέψουμε αυτόν τον αμπελώνα. Ε…τί ακριβώς να πω εγώ τώρα ; Να κάνω μια παρένθεση μόνο…

    Ως λάτρης των κρασιών της Σαντορίνης που είμαι, οφείλω να πω ότι σε πολλά συμφωνώ με τον κ.Σιγάλα. Και σε πράγματα που αφορούν την κατάσταση του κρασιού στη Σαντορίνη, αλλά και γενικά στην Ελλάδα και στους τρόπους προβολής τους.Ο κ.Σιγάλας έχει πει μερικά ουσιαστικά πράγματα και νομίζω πως πρέπει να τον ακούμε σ’αυτά γιατί δεν χαρίζεται. Για το μεγάλο θέμα του Σαντορινιού αμπελώνα, να πω μόνο ότι οι εκάστοτε πολιτικές εξουσίες, ποτέ δεν κατάλαβαν τί επιχειρηματικό βάρος μπορεί να έχει ένας τέτοιος κλάδος της οινοποιίας.

    Και μάλιστα μια περιοχή όπως η Σαντορίνη, που πέρα από όμορφος και εντυπωσιακός τόπος, έχει και τον μοναδικό τύπο κρασιού που δέχονται τόσο εύκολα οι ξένοι.

    spot_img

    Related articles

    Μοσχάρι, Ανατομία – Τεμαχισμός – Κοπές.

    Στο προηγούμενο άρθρο, αναφέρθηκα σε βασικές λεπτομέρειες που πρεπει να γνωρίζει κάποιος σχετικά με το μοσχαρίσιο κρέας. Πάμε...

    Μοσχαρίσιο κρεάς

    Στο κείμενο αυτό, θα προσπαθήσω πάρα πολύ απλά, να ξεμπλέξω το κουβάρι του μοσχαρίσιου κρέατος. Ποια είναι τα μέρη...

    Τυρόπιτα Σκοπέλου

    Θέλοντας να εγκαινιάσω αυτή την ενότητα, η οποία θα παρουσιάζει ανά τακτά διαστήματα τους διατροφικούς θησαυρούς που κρύβει...