Ο αγών παραμένει... αμφίρροπος.
Φυσικά. Όπως συμβαίνει σε όλες τις γευστικές παραμέτρους του κρασιού, η υποκειμενικότητα (πλην κραυγαλέων περιπτώσεων), είναι πάντα αυτή που βγαίνει νικήτρια.
Τι εννοώ;
Μπορούμε να πούμε ότι το λευκό κρασί είναι καλύτερο από το ερυθρό ή το αντίστροφο; ΟΧΙ.
Μπορούμε όμως να πούμε ότι μας αρέσει περισσότερο. Υποκειμενικότητα.
Μπορούμε να πούμε ότι το Ασύρτικο είναι καλύτερο από το Sauvignon Blanc ή το αντίστροφο; ΟΧΙ.
Μπορούμε να πούμε ότι μας αρέσει περισσότερο. Υποκειμενικότητα.
Μπορούμε να πούμε ότι τα Νεοκοσμίτικα κρασιά είναι καλύτερα από αυτά του Παλαιού Κόσμου ή και αντίστροφα; ΟΧΙ.
Μπορούμε να πούμε ποια μας αρέσουν περισσότερο ή ποια ταιριάζουν καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία μας. Στο γευστικό μας γούστο. Στον ρομαντισμό μας. Στην φιλοσοφία μας.
Μην σας ξενίζουν οι ορολογίες. Υπάρχουν πολλοί (μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων το κείμενο), που είναι λάτρεις του παλαιοκοσμίτικου προφίλ κρασιού, καθαρά και μόνο λόγω... ρομαντισμού.
Ας μη λυσμονούμε ότι η πιο ισχυρή αντικειμενικότητα στο χώρο του κρασιού, είναι αυτή που λέει ότι “ καλό είναι αυτό που ταιριάζει στο γούστο και στη γεύση μας”.
Ποιες είναι λοιπόν οι διαφορές μεταξύ των κρασιών του παλαιού κόσμου από αυτά του νέου;
Παλαιοκοσμίτικο κρασί χαρακτηρίζεται αυτό που προέρχεται από χώρες με παράδοση στην αμπελοκαλλιέργεια και στην οινοποίηση. Χώρες που εδώ και αιώνες παράγουν κρασί με τον ίδιο τρόπο και την ίδια φιλοσοφία. Χώρες που ακόμα και τα νέα οινοποιεία, ακολουθούν συγκεκριμένους, θεσμοθετημένους κανόνες οινοποίησης.
Όπως βλέπουμε και στο χάρτη παρακάτω, οι πιο γνωστές από αυτές χώρες είναι: η Γαλλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ελλάδα, η Γερμανία, η Αυστρία, η Κροατία, η Ουγγαρία, το Ισραήλ και ο Λίβανος. Άρα επί της ουσίας είναι οι γενέτειρες χώρες του κρασιού.
Το προφίλ (σε μια γενική βάση πάντα) των κρασιών αυτών των χωρών, χαρακτηρίζεται από ένα πιο ευγενές και ελαφρύτερο σώμα, χωρίς έντονες εξάρσεις και συνήθως με πιο χαμηλό αλκοολικό βαθμό, απόρροια του ψυχρότερου κλίματος σε σχέση με τις χώρες του Νέου Κόσμου.
Στον αντίποδα έχουμε τις χώρες του Νέου Κόσμου, όπου μερικές από αυτές είναι: η Ηνωμένες Πολιτείες (με πολύ χαρακτηριστικό εκπρόσωπο την Καλιφόρνια), ο Καναδάς, η Χιλή, η Αργεντινή, η Νότια Αφρική, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία.
Σε γενικές γραμμές είναι χώρες με πιο θερμό κλίμα, έτσι τα σταφύλια έχουν πιο ομαλή διαδρομή ωρίμανσης, με αποτέλεσμα τα κρασιά να έχουν υψηλότερο αλκοολικό βαθμό, πιο γεμάτο σώμα και πιο έντονο αρωματικό φρουτώδη χαρακτήρα.
Στις πρακτικές οινοποίησης, οι παραγωγοί από τις χώρες του Νέου Κόσμου, είναι πιο “ελεύθεροι” ως προς τους πειραματισμούς τους σε νέες τεχνικές και νέες τάσεις, καθώς δεν ενδιαφέρονται για την παραγωγή κρασιού βάση παραδόσεων, αλλά δίνουν έμφαση στην εξέλιξη.
Τι παρατηρούμε λοιπόν;
Ότι ο αγών...παραμένει αμφίρροπος και πολύ καλά κάνει.
Δεν είναι καθόλου αναγκαίο να γίνουμε οπαδοί ενός συγκεκριμένου στιλ κρασιού. Το βασικότερο είναι να πίνουμε καλό, ποιοτικό κρασί.
