Διαβάζοντας κάποια στιγμή την περιγραφή μιας προσωπικής εμπειρίας μιας ''διαδυκτιακής μου φίλης'', η οποία είχε αναφέρει ότι πηγαίνοντας σε κάποιο μπακάλικο, το οποίο πουλούσε σκονισμένη βραστή Κορμιλίτσα, παραλίγο να της πουλούσαν σύρτη πόρτας, όταν ζήτησε... Ασύρτικο, θυμάμαι ένα χαμογελάκι (ίσως και κάτι παραπάνω) ''έσκασε'' στο χειλάκι.
Λίγες μέρες αργότερα, μου ''κόπηκε'' το...χαμογελάκι
Οφείλω από την αρχή να ξεκαθαρίσω ότι:
ΟΥΤΕ έχω κάτι με τα σούπερ μάρκετ (για όνομα του Θεού).
ΟΥΤΕ με τους πωλητές, που ειλικρινά τους θεωρώ ΑΡΙΣΤΟΥΣ επαγγελματίες αφού καταφέρνουν να “τοποθετούν” στα ράφια των markets στη μέση του πουθένα, Κορμιλίτσες, παλαιωμένες Νάουσες και Γκεβιρτζτραμίνερ που λόγω άγνοιας (και δυσκολίας ονόματος) το κρασί να παραμένει φρεσκότατο από το 2008(!).
ΟΥΤΕ είμαι μεσάζων κανενός.
Φυσικά και το super market φέρνει πολύ κόσμο σε επαφή με το εμφιαλωμένο κρασί και τον μυεί σε σπάνιες ποικιλίες, βοηθώντας το να μπει σε κάθε σπίτι. Ιδιαιτέρως δε, όταν οι μεγάλες αλυσίδες λόγω μαζικού εισερχόμενου προιόντος, μπορούν να πουλάνε φθηνά και αυτό είναι αλήθεια. Με το υπάρχον όμως status, είναι έτσι τα πράγματα;
Οι προσωπικές μου εμπειρίες είναι πάρα πολλές. Με τον φόβο του να γίνω κουραστικός, θα αναφέρω εν τάχει την τελευταία.
Επισκεπτόμενος κάποιο οινοποιείο στην Βόρεια Ελλάδα (δεν νομίζω ότι τα ονόματα έχουν καμιά σημασία, το πρόβλημα είναι γενικό) και στα πλαίσια της γευσιγνωσίας των κρασιών του, δοκιμάζοντας το χαρακτηριστίκο του κτήματος, είπα την φράση ''Θεωρώ πως ο ........ (όνομα οινοποιού) ξεπέρασε τον εαυτό του'', συμφωνώντας και ο οινολόγος συνοδός μου.
Το ίδιο βράδυ θέλοντας να ευχαριστήσω τον συγγενή μου που με φιλοξενούσε, του είπα να φωνάξει την παρέα του να τους κάνω εγώ το τραπέζι και φυσικά να επιμεληθώ και για το κρασί. Έτσι κι έγινε λοιπόν. Ξεκίνησα για τα ψώνια μου από μεγάλη αλυσίδα super markets.
Όλα τα κρασιά “φυσικά” σε όρθια στάση, τοποθετημένα απέναντι από την κεντρική τζαμαρία. Μερικά (έσπασα το κεφάλι μου να καταλάβω γιατί) ήταν κλειδωμένα σε ένα έπιπλο βιτρίνα μαζί με τα αποστάγματα. Ούτε με λογική τιμής, ούτε με λογική εντοπιότητας, ούτε βάση παραγωγού. Τέλος πάντων.
Ενώ έχω καεί άπειρες φορές στο χυλό, είπα “Πόσο πια θα έχουν “χαλάσει”; 2012 είναι κι αυτά” ας μην φυσήξω το γιαούρτι.
Η ώρα έφτασε και όλοι περίμεναν να γνωρίσουν το κρασί που τους εκθείαζα όλη μέρα, μιας και είμαι και... “ειδικός”.
Ανοίγοντάς το, πάγωσα. Το κρασί είχε χάσει τα κύρια αρώματά του και “έβγαζε” μια πολύ επιθετική οξύτητα. Τρεις άνθρωποι, εκτός εμού, τρεις διαφορετικές απόψεις. Από το ότι είναι ξύδι, μέχρι ότι είναι δυνατό και ότι αυτά είναι γούστα. Και εκεί, σκάει και το κερασάκι.
“Ρε ''τάδε'' πετάξου φέρε από το ‘καλό’ να δοκιμάσει και το παληκάρι”.
Εντός 7λέπτου, ο κύριος “τάδε” επέστρεψε κρατώντας 3 μπουκάλια που πριν φιλοξενούσαν εμφιαλωμένο νερό και τώρα φιλοξενούν ένα κίτρινο υγρό αγνώστων λοιπών στοιχείων. “Πιες να δεις τι σημαίνει κρασί”. Κάτσε λοιπόν εσύ Βαγγέλη και μίλα για terroir, για μαλακές ή στρογγυλές τανίνες, για, για, για…
Στην Ελλάδα του 2013 και ενώ στο εξωτερικό διώχνουμε περίπου τη μισή παραγωγή μας, τα μπουκάλια εμφιαλωμένων νερών με το κίτρινο ή ροζέ ή κόκκινο υγρό, πάνε κι έρχονται.
Σε καμία των περιπτώσεων δεν λέω να φύγει το κρασί από το super market. Θα ήταν πέρα για πέρα καταστροφικό.
Οι απορίες μου όμως, είναι οι εξής:
Τα super markets πουλούν κρέατα, τυριά και ψάρια. Και για τα τρία υπάρχουν υγειονομικές ρυθμίσεις-νομοθεσίες ως προς την καταλληλότητα φύλαξής τους και την συντήρησή τους. Και στα τρία stands υπάρχουν εξειδικευμένοι πωλητές. Δεν μου έχει τύχει ΠΟΤΕ, να ζητήσω από το κρεοπωλείο στο βάθος των markets ελιά και να με στείλουν στο ράφι με τις... Καλαμών.
Το κρασί; Παιδί ενός κατώτερου Θεού. Από τη στιγμή που τοποθετήσαμε στο ράφι κάποιες από τις πιο σπάνιες ετικέτες της Ελλάδας, αλλά και του πλανήτη, είμαστε ευτυχισμένοι. Όχι, δεν τρελάθηκα ξαφνικά να θέλω και οινοχόους στα super markets. Δεν μπορούμε να πάμε στο λύκειο, αν δεν περάσουμε πρώτα από το δημοτικό να μάθουμε τα βασικά.
Πόσο δύσκολο είναι πια, να υπάρχει μια κάβα σε μια γωνιά με μια κατασκευή, όπου τα κρασιά (τα οποία κάποια είναι θησαυροί), να φυλάσσονται κάτω από σωστές συνθήκες;
Πόσο δύσκολο είναι πια, να βγει ένας ρημάδης υγειονομικός νόμος που να προστατεύει τον κόπο, τον ιδρώτα και το μεράκι των οινοποιών;
Πόσο δύσκολο είναι πια, αυτός ο νόμος, να προστατέυσει τα χρήματα των καταναλωτών;
Πόσο δύσκολο είναι πια, ο καταναλωτής που θέλει να κάνει τη στροφή στο ποιοτικό κρασί και πληρώνει 10, 20, 50 ευρώ, να αγοράζει ΚΡΑΣΙ και ΟΧΙ παλαιωμένο, βαρελάτο ξύδι από Chardonnay για τη σαλάτα;
Ειλικρινά και δεν έχω κάτι με τα super markets, αλλά πιστεύω απόλυτα πως είναι ένα μείζον θέμα και μακάρι κάποια στιγμή να αλλάξει.
Είναι πραγματικά ΚΡΙΜΑ.