ΒΑΓΓΕΛΗΣ Κ. ΜΠΕΛΤΖΕΝΙΤΗΣ

Για το λόγο που, ειδικά, η Βόρεια Εύβοια μας δίνει τόσο καλά κρασιά.

 

Η Β. Εύβοια έχει μια ιδιομορφία σε σχέση με την νότια και την κεντρική. Έχει το όρος Λίχας, που είναι στα 700 μέτρα υψόμετρο,το όρος Τελέθριο στα 1000 μέτρα, αλλά και απέναντι σε κοντινή απόσταση έχουμε το Πήλιο, που είναι πολύ κοντά γεωγραφικά, το Όρθυς που κρατάει χιόνι μέχρι την άνοιξη και από την άλλη μεριά το Βελούχι και ο Παρνασσός. Δημιουργείται κάτι σαν μια λεκάνη. Αυτοί οι ορεινοί όγκοι, την κατάλληλη στιγμή για το σταφύλι, παίζουν το ρόλο του κλιματιστικού. Φέρνει την δροσιά και την υγρασία που χρειάζεται το αμπέλι.

 

Την περίοδο της ωρίμανσης του σταφυλιού, έχουμε ζεστή ημέρα χωρίς όμως καύσωνες και το βράδυ, δροσιά και υγρασία. Ενώ λοιπόν έχουμε πολύ κοντά την θάλασσα, μιλάμε για ένα πολύ ιδιαίτερο μικροκλίμα.

 

 

Για το αν η Εύβοια, με το τόσο ιδιαίτερο terroir, μπορεί να  είναι η επώμενη ζώνη Π.Ο.Π.

 

Έπρεπε να έχει γίνει ήδη. Έπρεπε να έχει δοθεί από την πολιτεία η δυνατότητα στους παραγωγούς να κάνουν όλη την Εύβοια Π.Ο.Π. αλλά με συγκεκριμένη ποικιλία. Το Βραδιανό. Γιατί όχι και την Μαυροκουντούρα. Η Εύβοια έχει ένα πολύ καλό μικροκλίμα, το οποίο έχει δώσει πολύ καλά δείγματα τόσο σε γηγενής μας ποικιλίες όσο και σε διεθνείς. Το Ασύρτκο, η Μαλαγουζιά, το Βραδιανό, η Μαυροκουντούρα του Μούντριχα αλλά και το Sauvingnon Blanc και το Syrah. Θα πρέπει λοιπόν να εκμεταλλευτούμε αρχικά τις δικές μας ποικιλίες -Βραδιανό και Μαυροκουντούρα- και από κει και πέρα να εστιάσουμε την προσοχή μας στις ποικιλίες που έχουν δείξει καλά αποτελέσματα. Το Π.Γ.Ε Εύβοιας έχει ένα σωρό ποικιλίες. Μέχρι και Macabeo. Εμείς θα πρέπει να εστιάσουμε σ’ αυτές που έχουν δώσει αποτέλεσμα. Να βγούμε ως Εύβοια και μετά με μια γηγενή ποικιλία όπως το Βραδιανό και γιατί όχι και η Μαυροκουντούρα, που κι’ εγώ σκέφτομαι να φυτέψω, ως Π.Ο.Π Εύβοια.

 

 

Για το αγαπημένο του Βραδιανό και για το αν μπορεί να είναι η επόμενη μεγάλη ερυθρή ποικιλία της  Ελλάδας.

 

Το Βραδιανό ήταν ένα μεγάλο στοίχημα. Ήθελα να ασχοληθώ γι’ αυτό που άκουγα απ’ τους γονείς μου και τον παππού μου, που οινοποιούσαν Βραδιανό και μου έλεγαν πως η ποικιλία αυτή έκανε γνωστά τα Γιάλτρα. Παλαιότερα βέβαια υπήρχαν περίπου 3000 από τα συνολικά 4000 στρέμματα των αμπελιών. Την έχω αγαπήσει αυτή τη ποικιλία και είναι μεγάλο στοίχημα για μένα όπως και ρίσκο βέβαια. Όταν επενδύει ένας παραγωγός στην ανάδειξη μιας ποικιλίας, το ρίσκο είναι μεγάλο. Ακόμα και για να ασχοληθεί μαζί της. Θα πρέπει να επιλέξει το κατάλληλο σημείο φύτευσης. Θα πρέπει επίσης να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να πάρεις παραγωγή και να βγάλεις συμπεράσματα. Πάμε στην 10ετία πάνω κάτω. Κι αν δεν βγάλει καλό κρασί;

Πόσο μάλλον για την συγκεκριμένη ποικιλία η οποία είχε ξεχαστεί και την μαζέψαμε κλίμα κλίμα από πολλά παλιά αμπέλια της περιοχής, τα οποία κατάφεραν να επιβιώσουν από την φυλλοξήρα του 55’ που χτύπησε την περιοχή.

 

 

Θα δώσεις αλλού αν σου ζητήσουν;

​

Ναι φυσικά. Θα πρέπει όμως πρώτα να υπάρχει δείγμα της ποικιλίας. Μακάρι να μπορέσει να σωθεί και να διαδοθεί. Αυτός είναι και ο λόγος που ξεκίνησα και το μονοποικιλιακό Βραδιανό, και μάλιστα θα είναι και αυτό όπως και το Syrah, wild fermentation. Μιλάμε βέβαια για μια πολύ μικρή παραγωγή μονοποικιλιακού από το πρώτο αμπέλι που είχαμε φυτέψει που είναι 10ετιας και σε ένα κομμάτι που το έχουμε απομονώσει λόγω του ιδιαίτερου εδάφους του. Ήδη το κρασί έχει εμφιαλωθεί και τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο της παλαίωσης στη φιάλη.

Για το αν τώρα είναι το επόμενο ερυθρό, νομίζω είναι νωρίς ακόμα για να δούμε αποτελέσματα και δυνατότητες της ποικιλίας. Θέλει τουλάχιστον μια 5ετία για να μας δείξει. Από την άλλη βέβαια την στόφα ενός κρασιού, την βλέπεις και την αναλύεις αμέσως. Να σκεφτούμε ότι η σοδειά του 2010, άρχισε να “δίνει” τώρα, πάνω στη 4ετία. Το περιμένω με αρκετό φρούτο, μπαχαρένιο χαρακτήρα με έμφαση στο καννελογαρίφαλο και ινδοκάρυδο. Πολύπλοκο και αρκετά τανικό, που ούτως ή άλλως είναι η ποικιλία, χωρίς ωστόσο να είναι επιθετικές και άσχημες. Το αλκοόλ του είναι 14% και με πολύ καλή οξύτητα.

 

*Αφού λοιπόν “αλίευσα” το μυστικό της καινούριας ετικέτας που αναμένεται σε λίγο διάστημα και μιας και η γευστική δοκιμή του Ιάματος λευκού, Ασύρτικο–Μαλαγουζιά, καλά κρατούσε μαζί μάλιστα με νοστιμότατη συνοδεία ορεκτικών διά χειρός της Κας. Βρυνιώτη, η κουβέντα έφτασε αναπόφευκτά στην Μαλαγουζιά.

 

 

Για το αν η Μαλαγουζιά είναι η επόμενη λευκή ποικιλία, από θέμα δυναμικής, στην Ελλάδα μετά το Ασύρτικο.

 

Η Μαλαγουζιά έχει δείξει ότι μπορεί να σταθεί σε όλη την Ελλάδα. Μόνο στις Κυκλάδες δεν έχει πάει ακόμα, όπου πιστεύω θα έδινε πιο μοσχάτα αποτελέσματα. Στα βόρεια για παράδειγμα, στο Γεροβασιλείου, ο οποίος και την ανέδειξε, αυτός και η Μάτσα, δίνει πιο τροπικό φρούτο. Από κει και πέρα για το αν μπορεί να είναι η επόμενη λευκή ποικιλία στην Ελλάδα, πιστέυω πως όχι. Δεν έχει τις δυνατότητες. Είναι αυτή που ξέρουμε, δεν μπορεί να πάει παραπάνω. Δεν μπορεί να μας εκπλήξει. Εγώ πιστεύω, και αυτό είναι καθαρά δική μου εκτίμηση, το Αηδάνι, το οποίο σκέφτομαι να ασχοληθώ μαζί του και έχω ετοιμάσει χώρο για να φυτέψω. Αρκεί βέβαια να μην γίνει σαν την Μαλαγουζιά. Δεν πρέπει να γίνει. Η Μαλαγουζιά αυτή τη στιγμή είναι σαν το Σαββατιανό. Όλοι έχουν βάλει παντού Μαλαγουζιά. Συμφωνώ απολύτως σ’ αυτό που σου είχε πει ο Γεροβασιλείου. Είναι ο μαϊντανός των ποικιλιών.

​

 

**Αφήσαμε πίσω το Ίαμα λευκό, κρατώντας όμως απίστευτες γευστικές εμπειρίες από ένα πολύ αρωματικό και φρέσκο κρασί, με εκπληκτική αναλογία και ισσοροπία στις ποικιλίες του, τόσο που να σου αφήνει όλο το φρούτο και τα άνθη της Μαλαγουζιάς με την γοητευτική ηρεμία της και όλο το δυναμισμό και τον “τσαμπουκά” του Ασύρτικου με την οξύτητα και το μέταλλο, η συνέχεια είχε Ασύρτικο Sur Lie 2013.

 

''Το Ασύρτικο Sur Lie του 2013 είναι κατά την γνώμη μου το καλύτερο που φτιάξαμε μέχρι τώρα. Μου αρέσει πολύ αυτό το κρασί. Του 2012 ήταν το πιο διαφορετικό που φτιάξαμε''.

 

 

-Θα μου πεις το μυστικό που σήμερα πάρα πολλοί -μηδέ εμού εξαιρουμένου- το κατατάσσουν σαν το καλύτερο Ασύρτικο εκτός Σαντορίνης;

​

Η αγάπη μου γι’ αυτό το κρασί. Σαν πρώτο λόγο. Από κει και πέρα η δουλειά που γίνεται στο αμπέλι είναι πολύ προσεκτική. Κοντό κλάδεμα, μικρή παραγωγή, περίπου 400κ/στρέμμα. Τα κλίματα είναι από τα παλαιότερα που έχουμε. Γύρω στα 15 χρόνια. Χειρωνακτικός τρύγος, κρυοεκχύλιση σταφυλιού και σταφυλοπολτού. Στη συνέχεια πιεστήριο μόνο το πρόρογο και ζύμωση σε ελεγχόμενη θερμοκρασία στους 14 C.

Ακολουθεί σφράγισμα της δεξαμενής και δούλεμα με τις οινολάσπες. Batonnage περίπου για 5 μήνες και μετά το αφήνουμε σε ηρεμία για άλλους 4 μήνες όπου ακολουθεί και η οινοποίηση.

 

***Εγώ απλά να συμπληρώσω πως το Ασύρτικο Sur Lie 2013, είναι μια αποθέωση των γευστικών αισθήσεων. Έτσι απλά.

Για φινάλε η συζήτηση πήγε σε γενικά θέματα που αφορούν το κρασί σήμερα. Οι απόψεις του;

Άκρως ενδιαφέρουσες...

 

 

Για το θέμα των ημερών περί φελλού ή βιδωτού (Stelvin) πώματος.

 

Είμαι υπέρ της ανανέωσης της ελληνικής νομοθεσίας. Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμά η Σαντορίνη να εξάγει Π.Ο.Π με βιδωτό καπάκι και στην Ελλάδα να μην επιτρέπεται. Ήμαστε πολύ πίσω στη νομοθεσία και πάντα, για να αλλάξει κάτι, αν αλλάξει, πρέπει να συμβεί κάτι και να βγει κάποιος μπροστά, όπως συνέβη και με τον συνάδελφο οινοποιό ο οποίος τυγχάνει και φίλος μου. Εμείς θα προχωρήσουμε σε βιδωτό πώμα. Δεν ξέρω αν θα είναι και στο Ασύρτικο, βέβαια ποτέ μη λες ποτέ, αλλά σίγουρα για το Μεθέα. Πολλές φορές το βιδωτό πώμα εξασφαλίζει καλύτερα την ποιότητα του κρασιού. Ο κόσμος από την άλλη το προτιμάει λόγω της ευελιξίας συντήρησης. Όπως και να ‘χει πάντως σαν γενικό σχόλιο είμαι υπέρ στην ανανέωση της νομοθεσίας σε όλο της το φάσμα γιατί υπάρχουν πολλά θέματα. Οι σημερινές συνθήκες στο κρασί δεν μπορούσαν  να προβλεφθούν πριν από 40 χρόνια όπου είναι και σε ισχύ η νομοθεσία περί κρασιού στην Ελλάδα. Από την στιγμή που η αμπελοκαλλιέργεια και η οινοποίηση έχει προχωρήσει δεν μπορεί να έχει μείνει στάσιμη μια πανάρχαια νομοθεσία.

 

 

Για το χύμα κρασί και για το αν το εμφιαλωμένο είναι τελικά ακριβό.

 

Ο επώνυμος ασκός που υιοθετήθηκε από το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης και επέβαλε κιόλας με αγορανομική διάταξη στα εστιατόρια και σε όλους τους χώρους εστίασης, είναι μια πολύ καλή αρχή για την αλλαγή από το ανώνυμο κακό χύμα κρασί.

Είπε λοιπόν πως αν χρησιμοποιείτε ασκό, θα πρέπει να αναφέρεται ότι είναι ας πούμε ο ασκός του Βρυνιώτη. Βλέπεις στον κατάλογο 20-30 εμφιαλωμένα και όχι το χύμα της καράφας, που μπορεί να είναι ακόμα και από τη Βουλγαρία, αλλά τοπικός οίνος από ασκό του “τάδε”.

Ναι μπορεί να μην είναι η πρώτη διαλογή, είναι όμως ένα τίμιο, προπάντων ελεγμένο καλό κρασί για αυτόν που θέλει να πάει να φάει κάτι απλό και να πιει καλό κρασί. Πιστεύω πως η αρχή έγινε. Αφού ξεκίνησε από κει σιγά σιγά θα εξαπλωθεί.

​

Δεν έχουμε οινική κουλτούρα ώστε να καταναλώνουμε καθημερινά καλό κρασί. Από αυτούς που πίνουν καθημερινά κρασί στην Ελλάδα, η πλειοψηφία πίνει κακής ποιότητας χύμα. Είτε από πλανόδιους, είτε από τον παππού, που το φτιάχνει με τον παραδοσιακό τρόπο, ο οποίος όμως πηγαίνει στον οινολόγο όταν το φτιάχνει και του ζητάει μισό κιλό μεταμπισουλφίτ και ότι άλλο για να τα ρίξει μέσα να μην του ξινίσει, γιατί πρέπει να το πουλήσει το καλοκαίρι, είτε από το φούρνο της γειτονιάς που τα έχει εκεί δίπλα.

​

Υπάρχουν και οι άλλοι που πίνουν αξιόλογα κρασιά, τίμια. Παίρνουν ένα κρασί γιατί έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που χαλάν και τη “πιάτσα”, γιατί προβάλλουν το κρασί ως ''eliteστικο'' προιόν με τις υπερβολικές εκφράσεις γευσιγνωσίας. Έχουν εντάξει το κρασί σε μία κάστα ανθρώπων μεταξύ τους, οι οποίοι και καταλαβαίνονται, αλλά έχουν πάρει το κρασί από το τραπέζι του Έλληνα. Πιστεύω πως κανένας οινοποιός δεν έχει ''αρωματίσει'' το κρασί του με άρωμα νερού Ιμαλαίων ή αλάτι Χαβάης.

 

Θα πρέπει να εκπαιδεύσουν τον Έλληνα να βάλει ένα καλό εμφιαλωμένο κρασί, έστω και επώνυμο ασκό, στο σπίτι του. Εμείς έχουμε το Μεθέα σε μια πολύ καλή τιμή. Όχι πάνω από 4,90 ευρώ. Θα το πάρει μια οικογένεια και θα πιει από ένα ποτήρι στο φαγητό της. Άρα για δύο μέρες θα πιει καλό κρασί με 5 ευρώ.